আন এক উল্লেখযোগ্য উদাহৰণ, বৰোদা নেৰেটিভ শিল্প আন্দোলনৰ সমসাময়িক এখন
ছবি “চিটি ফৰ
ছেল (১৯৮১–১৯৮৪)” । ছবিখনৰ শিল্পী গুলাম মহম্মদ শ্বেইখ । সেউজীয়া আৰু ৰঙাৰে পৰিপূৰ্ণ এই ছবিখনত
গুজৰাটৰ
বৰোদা
চহৰৰ সাম্প্ৰদায়িক সংঘৰ্ষৰ বিভীষিকা, লগতে আশীৰ
দশকৰ
আৰম্ভণিৰ
সময়ছোৱাত
সংঘটিত
হোৱা
ঘটনাসমূহ
চিত্ৰিত
কৰা
হৈছে । ভিন্ন কাহিনীবোৰ যেন
এটা আনটোৰ ওপৰত জাপি দিয়া হৈছে । বেলেগ বেলেগ সময়ৰ ভিন্ন ঘটনাবোৰে
চিত্ৰপৃষ্ঠত এক জটিলতাৰ সৃষ্টি কৰিছে । বৰোডাৰ অন্ধকাৰ ৰাস্তাৰ জটিলতা,
শৰীৰ, শিশু, জীৱ-জন্তু একেলগে সংকোচিত,
ঘৰবোৰ বেকা হেলনীয়া ইত্যাদিবোৰ যেন
চাৰিওফালে উফৰি পৰিছে আৰু শৰীৰবোৰত উদ্দিগ্নতা, ভয় সংসয়ৰ প্ৰকাশ ঘটিছে । ১৯৮০ চনৰ আৰম্ভণিতে অংকন কৰা ছবিখনৰ সোঁমাজত ১৯৮১ চনত মুক্তি পোৱা জনপ্ৰিয় বোলছবি ছিলচিলাৰ পোষ্টাৰ এখন ব্ৰেণ্ডিং কৰা এখন বিলবোৰ্ডৰ কাম চলি আছে। চিনেমাখনক আগুৰি আছে বৰোদাৰ ৰাজপথৰ দৃশ্যই। এজন বিক্ৰেতাৰ গাড়ীৰ পৰা শাক-পাচলি ছিটিকি দাঙ্গাৰ দৃশ্যৰ পৰা তললৈ
নামি আহিছে। শিল্পীগৰাকীয়ে এজন কুষ্ঠৰোগীক চিত্ৰিত কৰিছে। ওপৰৰ সোঁফালে দেখা যায় ওচৰৰ
দাঙ্গাকাৰীয়ে আন পুৰুষক মুছলমান নেকি চাবলৈ কাপোৰ খুলি দিয়া দৃশ্য । বিভিন্ন ঘটনা,
কাহিনীৰে সমাহাৰ ঘটা এই ছবিখনৰ বিষয়টোৰ বিষয়ে শিল্পীগৰাকীয়ে কৈছে:
“আমাৰ
বিশ্বাস, মতাদৰ্শ, মনোভাবৰ বৈচিত্ৰ্যৰ চহকী আৰু মূল্যৱান অভিজ্ঞতাক মাফিয়াসকলৰ
(ৰাজনৈতিক দুষ্কৃতিকাৰী)
কাৰ্যকলাপে
নৃশংসতাপূৰ্ণ
কৰি
তুলিছে, যিয়ে
এই
আচৰিত
মিশ্ৰণটোৱে
সাধাৰণতে
সূচনা
কৰিবলগীয়া
নিৰন্তৰ
আৰু
ইতিবাচক
ৰূপান্তৰৰ
প্ৰক্ৰিয়াটোক
উফৰাই
পেলাইছে । মোৰ
চিত্ৰখন
এই
নৃশংসতাবাদৰ
বিদ্ৰুপ
আৰু
অৰ্থহীনতাৰ
বিষয়ে
….”
ভূপেন খখৰ আৰু গুলাম মহম্মদ শ্বেইখ, দুয়ো ক্ষুদ্ৰ-চিত্ৰকলাৰ পৰা (যি কাহিনী অথবা নেৰেটিভৰ ওপৰত আধাৰিত) অনুপ্ৰাণিত হৈ আধুনিকতাবাদী বৈশিষ্ট্যৰ সংমিশ্ৰণেৰে স্বকীয় শিল্পভাষাৰ উন্মেষ ঘটায় । খখৰৰ উপস্থাপন শৈলী নতুন, ৰঙৰ ট্ৰিটমেন্ট সৰল, নান্দনিকতা আধুনিক । তেওঁৰ ছবিত থকা মানসিক অৱস্থিতি, মৌনতাৰ এক কোলাহল, ব্যক্তি পৰিচয়ৰ দ্বাৰা সমাজৰ ৰক্ষণশীলতাৰ প্ৰতি এক ক্ষোভৰ বহিঃপ্ৰকাশ ঘটিছে । শ্বেইখৰ ছবিবোৰ উপস্থাপন খুব জটিল, উপৰা-উপৰিকৈ সন্নিবিষ্ট ভিন্ন ঘটনাৰ উপাদানবোৰে কঠিন বাস্তৱ ধৰি ৰাখিছে। তাৰ উপৰিও শিল্পকৰ্মটি সংৰচনাৰ ক্ষেত্ৰত সমাজ, ৰাজনীতিৰ নৃশংসতাৰ প্ৰতিফলন ঘটিছে । নেৰেটিভ আন্দোলনৰ শিল্পীসকলে ব্যক্তিগত অভিজ্ঞতা, শিল্পবোধ আৰু নিজ-স্থানৰ ৰাজনীতি, ব্যক্তি পৰিচয় ইত্যাদিৰে নিজৰ কেনভাছত বিনিয়োগ কৰিছিল, য’ত নেৰেটিভ বা কোনো কাহিনীৰ অংশবিশেষ এক সহায়ক উপাদানহে ।
ঠিক একে সময়ৰে
ভিন্ন মাধ্যমত কাম কৰি জনমানসৰ সংবেদনা,
ইন্দ্ৰিয়ক আলোড়িত কৰিব পৰা শিল্পী বেণু
মিশ্ৰ। তেখেতৰ প্ৰায়বোৰ কামেই কনট্ৰাষ্ট, ৰঙীন – পৰস্পৰ পৰিপূৰক অথচ বিপৰীতধৰ্মীৰ বৰ্ণ, শৈল্পিক অন্তৰ্দৃষ্টি থকা,
বিশ্লেষণী সামাজিক অভিব্যক্তি গুণ, উত্তেজনামূলক অৱয়ৱ কিন্তু নিৰ্জন কৰুণ, শান্ত কিন্তু অস্থিৰতাৰে ভৰা ইত্যাদি । তেওঁৰ ৰেখা আৰু বৰ্ণ সাৱলীল, স্বত:স্ফূৰ্ত, বলিষ্ঠতা প্ৰধান
শৈল্পিক গুণ । তেখেতৰ স্বকীয় বৈশিষ্ট্যৰ ভিন্ন মাধ্যমবোৰৰ ভিতৰত ইলাষ্ট্ৰেশ্যন, বেটুপাত, প্ৰতীক চিহ্ন, কেলীগ্ৰাফী,
ডিজাইন, ভাস্কৰ্য্য, ক’লাজ, কবিতাৰ স্কেচ,
ৰেখাচিত্ৰ, প্ৰধানকৈ পেইন্টিং ইত্যাদি এক সুকীয়া
নান্দনিকতাৰ আমেজ পোৱা যায় । তেখেতৰ ইলাষ্ট্ৰেশ্যনধৰ্মী এখন উল্লেখনীয় ছবি “ডেথ, (১৯৮০)”। অসম
আন্দোলনৰ পটভূমিৰ এই ছবিখনত কেৱল মৃত্যুৰ কাহিনীয়ে
উপস্থাপন হৈ থকা নাই, ই বহু-তৰপীয়া কথক, স্পষ্ট, প্ৰত্যক্ষ, বাস্তৱ সচেতন, ৰাজনৈতিক পটভূমি,
ব্যংগাত্মক উপস্থাপন ইত্যাদিৰ প্ৰতিফলন
উপৰিও মাতৃৰ বিষাদ, অবয়ৱবোৰত এক কৰুণ সুৰৰ প্ৰতিধ্বনি শুনা পোৱা যায় । ছবিখন
পাশ্চাত্য চিত্ৰকলাৰ ৰূপকল্প “পিয়েটা” প্ৰতিকল্প,
অনুৰণন ।
Benu Misra, “Death”, 1980, Oil on Canvas. Source: Author
শিল্প ইতিহাসবিদ মৌচুমী কন্দলীয়ে লিখিছে : “ তৎকালীন সামাজিক-ৰাজনৈতিক আবহাৱাৰ দ্বিগ্ধা-সংশয় নৈৰাজ্যৰ ৰেঙণি লাগি থকা ‘Death’ৰ দৃশ্যপটত পাখিলগা প্ৰতিকৃতি দুটাই গোপন ভয়-শংকাৰ ভাৱৰ লগতে পলায়নবাদী মনোবৃত্তিৰো আভাস দিয়ে । ফিগাৰ দুটা যেন কোনো দেৱদূতৰ ছদ্মবেশী চয়তানহে ! ” “ দৃশ্যপটৰ ওপৰত উৰি থকা দেৱদূতৰ ফিগাৰ দুটাই পৰম্পৰাগত কল্পৰূপ ত্যাগ কৰি বৰ্তমানাৰ ৰূঢ় কঠিন বাস্তৱৰ সুবিধাবাদী চৰিত্ৰৰ চয়তানৰ ৰূপত উদ্ভাসিত হৈছে । ছবিখনত এক অধিবাস্তৱিক আৰু মায়াবী বাস্তৱবাদী ৰেশ লাগি আছে । ছবিখনত ভাৱগত প্ৰক্ষেপণ একমাত্ৰিক নহয় । ইয়াত মৃত্যু কেৱল একক অৰ্থৰ দ্যোতক নহয় । মৃত্যু সকলোতে ঘটিছে, কায়িক স্তৰত, সাংস্কৃতিক, আধিভৌতিক, আধ্যাত্মিক স্তৰত । সকলোধৰণৰ বহুমাত্ৰিক মৃত্যুৰ ৰূপক এই ‘Death’ !”
এটি সাক্ষ্যাৎকাৰত বেণু মিশ্ৰই কৈছে – “মোৰ ভাৱনাত প্ৰায়ে এটা বিষণ্ণ সুৰ থাকে । হয়তো মই ডাঙৰ হোৱা পৰিৱেশ বা মোৰ অভিজ্ঞতা আৰু সামাজিক অৱস্থান, সকলোৰে সমাহাৰত বিষণ্ণ এই চিন্তাৰ জন্ম । দৃশ্যমান জগতৰ এনে সুৰ থকা ঘটনাই মোৰ মনৰ জগতক আলোড়িত কৰাৰ পাছত এক প্ৰক্ৰিয়াৰ জড়িয়তেই মনৰ মাজত একোখন চিত্ৰ অংকুৰিত হয় । … মানুহ, প্ৰকৃতিৰ মাজত নিহিত চিৰন্তন দুখবোধে মোক বেছিকৈ আলোড়িত কৰে ।”
২০১৭
চনত বেণু মিশ্ৰই গোৱাৰ এখন আৰ্ট ফেষ্টিভেলত ‘International
strategies and artist praxis: The art of Assam and northeast India’ শীৰ্ষক আলোচনাত আগবঢ়াই থকাৰ সময়তেই,
‘ডেথ’ ছবিখন দেখি এজন কলাৰসিক দৰ্শকে মন্তব্য
প্ৰদান কৰিছিল এইদৰে – “অসমৰ যোৱা দুটিমান দশকৰ দুঃসময়ক প্ৰতীকি ভাষাৰে ‘Narativize’ কৰা এই ছবিৰ এক বিশেষ ঐতিহাসিক মূল্য আছে । হয়, কাৰণ এনে ছবিয়ে দুঃস্বপ্নময়
সময়ৰ আন্ধাৰত, কলাৰ পোহৰৰে ‘flash light’ মাৰি নিদাৰুণ সত্যবোৰক বন্দি কৰি থৈ দি
একো একোখন চাক্ষুস দলিলৰ সংৰচনা কৰি যায় ।”
উক্ত
ছবিখনক উদেশ্যি নীলমণি ফুকনে লিখিছে – “মিশ্ৰৰ ডেথে সামাজিক স্থান আৰু
কালক অতিক্ৰম কৰি এটা চিত্ৰ ৰূপকলৈ, সাৰ্বজনীন শিল্প সৌন্দৰ্যবস্তুলৈ
ৰুপান্তৰিত হৈছে । অপূৰ্ব সজ্জাবিন্যাস, গঠনসুষমা, স্থান বা স্পেছ
চেতনা, নীলা
হালধীয়াৰ আবেগিক প্ৰয়োগ, যিবোৰৰ বিভিন্ন স্তৰবিন্যাস (tone) এই ছবিখনৰ অন্যতম চমকপদ বৈশিষ্ট্য । ছবিখনৰ ইমেজবোৰ চিত্ৰপট খনৰ ঠিক ঠাইত থকা আৰু সিহঁতৰ মাজত ভাৱগত,
চিত্ৰগত এটা
সম্পৰ্ক, ঐক্য গঢ়ি উঠাৰ কাৰণে ছবিখনৰ ভাৱবস্তু আৰু
তাৰ নান্দনিক অভিব্যক্তি আৰু আবেদন অধিক প্ৰাণময়, শক্তিশালী হৈ পৰিছে । এই ছবিখন উপলব্ধি আৰু
উপভোগ কৰিবলৈ বিচৰা দৰ্শকৰ কাৰণে ছবিখনত
থকা চিত্ৰিত ৰূপ বা ইমেজবোৰৰ দৰেই, পৃষ্ঠতা অৰ্থাৎ ইমেজ নথকা ঠাইবোৰো দৃশ্যগতভাৱে সমানেই গুৰুত্বপূৰ্ণ,
ভাৱনা সুষমাময় । মানুহগৰাকীৰ মূৰৰ
পিছফালে থকা পিৰামিড আকৃতিৰ গঠনে ছবিখনলৈ এটা গাম্ভীৰ্য,
গভীৰতা আনিছে ।”
আলোচনা
কৰা এই তিনিওটা কাম যদিও কাহিনীৰে অনুপ্ৰাণিত অথবা নেৰেটিভৰ আধাৰত, কিন্তু সকলোৰে নান্দনিকতা ভিন্ন, সংৰচনা বেলেগ,
শিল্পভাষা স্বকীয়, যিয়ে কাহিনীৰ উপৰিও বৌদ্ধিক আৰু মানসিক, এক ধৰণৰ সামগ্ৰিক আভিজ্ঞতা দিছে, সেইখিনি গুৰুত্বপূৰ্ণ । এটি
শিল্পকৰ্মত শিল্পীৰ নিজস্ব কল্পনা,
ভাৱ-অনুভূতি, ধাৰণা, শিল্পবোধ, নান্দনিকতাৰ সংমিশ্ৰণ ঘটে
যি স্বতন্ত্ৰ, স্বয়ংসম্পূৰ্ণ, আধুনিক শিল্পীসকলৰ ভাষাত স্বয়ংশাসিত জগত । বাস্তৱত দেখি থকা
সাধাৰণ বস্তু এটাক ছবিখনত দেখি আমি মুগ্ধ হওঁ। ছবিখনে জীৱন আৰু জগত সম্পৰ্কে নতুন
সত্য, শিল্পবোধ আৰু সৌন্দৰ্য্যৰ সন্ধান দিয়ে আৰু মনস্তাত্বিক জগত আলোড়িত কৰি এক চিন্তা ভাৱনাৰ উন্মেষ ঘটায় । কাহিনী অথবা
বাস্তৱৰ হুবহু উপস্থাপনতেই সীমাবদ্ধ নাথাকে, সেইয়ে শেষ কথা নহয় । নীলমণি
ফুকনে উল্লেখ কৰিছে যে- “বাস্তৱৰ যথাযথ অনুকৰণৰ আদৰ্শটো বা
প্ৰতিনিধিমূলক (representational)
কথাটো আদিম কলা, লোক-কলা, চৈনিক আৰু ভাৰতীয় শিল্পদৰ্শতো নাছিল ।” “দৃশ্যমান বস্তুৰ বাহ্যৰূপ বৰ্জনেই আধুনিক শিল্পকলাৰ অন্যতম
প্ৰধান চৰিত্ৰ আৰু তাতেই শিল্পকলাৰ লগত বাস্তৱৰ বিৰোধ, সংঘাত আৰু পৰম্পৰাৰ লগত বিচ্ছেদ।” “ছবি এখনত থকা ইন্দ্ৰিয়গাহ্য ৰূপ আৰু বৰ্ণৰ মাজেৰে বহু সময়ত
আমি বাস্তৱকেই নতুনকৈ আৱিস্কাৰ-উপলব্ধি কৰোঁ যদিও ছবি এখন চাওঁতে ছবিখনে কি বস্তুৰ প্ৰতিনিধিত্ব কৰিছে কথাটো পাহৰি পেলাব লাগিব । নহ’লে ছবিখনত বস্তুটোহে দেখা পাম বস্তুটোৰ ছবিখন দেখা নাপাম ।
ছবিখনে আমাৰ মনৰ মাজত ৰসানুভূতিৰ সঞ্চাৰ নকৰিব ।” “আপুনি সকলোকে সুখী কৰিব নোৱাৰে” ছবিখন শিল্পীজনৰ ব্যক্তি পৰিচয়ৰ বিবৃতি,
ৰক্ষণশীল সমাজৰ প্ৰতি ক্ষোভ,
“চিটি ফৰ চেল”
এ বৰোডাৰ সেই সময়ৰ নৃশংশতা দাঙি ধৰিছে
আৰু “ডেথ” এ ভিন্নক্ষেত্ৰৰ সামগ্ৰিক মৃত্যুৰ বিষাদ লৈ অহাৰ লগতে এক ৮০
দশকৰ অসমৰ সামাজিক, ৰাজনৈতিক প্ৰেক্ষাপটৰ এক বাস্তৱ প্ৰতিফলন দেখা পাও । আমি
সাৰ্থক ছবি এখন দেখাৰ লগে লগেই ছবিখনে আমাৰ দৃশ্যানুভূতিক, ভাব, অন্তৰ-ইন্দ্ৰিয়ক আন্দোলিত কৰি তোলে । ই
মনস্তাত্বিক জগতখনৰ লগত সংযোগ স্থাপন কৰে আৰু ৰং, ইমেজ, ৰেখা, ফৰ্ম,
ছাঁ-পোহৰে আমাৰ জীৱনৰ ভিন্ন অভিজ্ঞতাক সাঙুৰি
লব পাৰে । যিকোনো এটি শিল্পকৰ্মত থকা শিল্পচিন্তা, ভাৱ,
স্থান বা স্পেচ চেতনা, ব্যক্তি পৰিচয়,
দৃশ্যগত উপস্থাপন, অবয়ৱ, ছা-পোহৰ,
স্বকিয় সংৰচনা ইত্যাদিয়ে আমাক এক
দৃশ্যানুভূতিক চাক্ষুস অভিজ্ঞতা, ইন্দ্ৰিয়গত অনুভুতি আৰু বৌদ্ধিক, মানসিকভাৱে বাস্তৱৰ সৈতে সম্পৰ্ক গঢ়ি তোলে । নেৰেটিভ বা
কাহিনী এটি শিল্পকৰ্মৰ সামান্য অংশবিশেষ হে অথবা আৰম্ভণি অথবা প্ৰেৰণাৰ উৎস, যি এক গৌণ ভূমিকাহে পালন কৰে । ইলাষ্ট্ৰেশ্যনত কাহিনীভাগেই এক মূখ্য হৈ পৰে য’ত
কিমান সৰলতাৰে উপস্থাপন কৰা হৈছে ।
প্ৰসংগ
পুথি, প্ৰৱন্ধ :
1) “দৈনিক অসম, দেওবৰীয়া চ'ৰা, ১ এপ্ৰিল ২০১৮, প্ৰকাশিত হোৱা পেখু-পেখু” শিতান - সমুদ্ৰ কাজল শইকীয়া
2)
Assamese cultural writings: URL: http://assameseculturalwriting.blogspot.com/
(Last
acces at 12th Sept, 2022)
3)
Indian Art: the legacies of the Baroda School. (Last acces at 28th
Aug, 2022)
URL:
https://artuk.org/discover/stories/indian-art-the-legacies-of-the-baroda-school
4)
মৃত্যু-মুখৰ প্ৰতিকৃতিকাৰ : বেণু মিশ্ৰ – মৌচুমী কন্দলী ( চিহ্ন , বেণু মিশ্ৰৰ জীৱন আৰু শিল্পকৃতি)
5)
শিল্পকলাৰ
উপলব্ধি
আৰু আনন্দ – নীলমণি ফুকন ।
সন্ধ্যাচল : স্মৰণিকা , মহাৰজত জয়ন্তী - ২০২২, চৰকাৰী চাৰু-কাৰু কলা মহাবিদ্যালয়ত প্ৰকাশিত । ISBN 978-93-81859-94-0
অনুপম শইকীয়া,
প্ৰবক্তা, চৰকাৰী চাৰু-কাৰু কলা মহাবিদ্যালয়, অসম ।
৯৭০৬৬১৯৮৫২ (whatsapp)